اجلاس امروز در کنار تمام موفقیت هایی که داشت ، یک نکته منفی هم داشت .
ما که هیچ وقت امیدی به سازمان ملل نداشتیم ، اما ماجرای امروز باعث شد تا «آرمیتا » و « علیرضا » هم - که جوانان آینده هستند - در آینده برای این سازمان « تره » هم خرد نکنند !!
امروز قرار بود تا خانواده شهدای هسته ای کشور با « دبیر کل سازمان ملل متحد » دیدار کنند ، اما آقای بان کی مون در حالی که آنها تا پشت در اتاقش هم رفته بودند ، به آنها اجازه ملاقات نداد !
ممکنه که او برای کارش دلایلی داشته باشد :
1 - شاید ایران جز «ملل متحد » نیست!
2 - یا شاید ایران هست ، اما خانواده شهدا جز این ملل نیستند !
3 - بان کی مون خجالت کشیده با آنها روبه رو بشه ! بالاخره هر چی باشه او شعار مبارزه با تروریست میده و اینها هم قربانی تروریست هستند .
4 - . . . .
اما جا دارد چند نکته را به آقای بان کی مون گوش زد کنم :
الف - آقای بان کی مون ! حق داری که بترسی از مواجه شدن با خانواده شهدای هسته ای ! چرا که پاسخی برای سوال های آنها نداری
ب - چه خواهی گفت اگر آریمیتا از تو بپرسد « پدرم به چه جرمی کشته شد ؟»؟
ج - در پاسخ نگاه معصومانه علیرضا - که شیرین زبانی آرمیتا را ندارد - چه میگویی ؟؟
اصلا تمام مجامع بین المللی پاسخ دهند : آرمیتا و علیرضا به چه گناهی یتیم شدند ؟؟
کسی پاسخی برای این سوال ها دارد ؟؟
آقای بان کی مون ! کمترین کاری که میتوانستی برای این کودکان بکنی دست نوازشی بود که بر سرشان بکشی . اما تو آن را هم دریغ کردی !
گرچه دستی چون دست امام خامنه ای آنها را نوازش می کند . و یاری امام زمان را خواهند داشت - ان شاءالله-
در آینده ای نه چندان دور که آنها بزرگ شوند و. راه پدرانشان را ادامه دهند ، و باز هم شما و دوستانتان پاسخی برای آنها نخواهید داشت . همانگونه که برای فرزندان شهدای دفاع مقدس پاسخی ندارید . و برای کودکان غزع و فلسطین ....
و خداوند ما را بس است .
کلمات کلیدی: سیاسی، عدم تعهد، سازمان ملل
